Single

Ik ben nooit een singles man geweest. Één singletje kocht ik in mijn leven, uit gebrek aan geld voor het album: Burning Stuntman, van de Golden Earring. Froukje de Both’s eerste singletje was van Lenny Kuhr. Je moet kennelijk ergens beginnen.

Singletjes. Ik vind het maar niets. Afgezien van het feit dat je 5,99 betaald voor drie nummers (omgerekend zou de prijs van een gemiddelde cd komen op een dikke 25 euro) zijn het bovendien vaak de minste nummers van het album. Bovendien vind ik dat een album als kunstwerk op zich beschouwd moet worden, de afzonderlijke liedjes zijn de penseelstreken waaruit dit schilderij is opgebouwd. Een singletje is dus een relatief dure penseelstreek of drie.

Vroeger was het nog wel geinig, toen had je A en B kanten. Kung Fu Fighting was oorspronkelijk een B kant. De A kant kwam in de hitlijsten omdat iedereen de B kant eigenlijk veel leuker vond. Maar dat wisten jullie al. Tegenwoordig is het een onvolledig cd’tje. Jammer. Ik draai de Burning Stuntman nooit. Ik heb het gekocht, drie keer gedraaid en in een la opgeborgen. Het ligt niet eens in Zwolle, maar nog altijd bij mijn ouders. Ik mis het geen moment.

Wat ik wel heb gemist toen het in Rotterdam lag, en ik in Zwolle was, was de greatest hits cd van het Vlaamse ‘De Mens’. Een fantastisch album, vol met fantastische vol met fantastische singletjes. Vreemd eigenlijk, want ik zou de afzonderlijke singles waarschijnlijk nooit meer gedraaid hebben.