Feuilleton
De verbittering van Thomas Lumpke deel 5
Nadat ik hem heb aangereden bezoek ik de cynische kunstschilder Thomas Lumpke, in het Zutphense ziekenhuis 't Spittaal.
Hij verfrommelde het inmiddels gescheurde vloeitje tussen zijn handen tot een balletje en pakte een nieuwe terwijl hij zichtbaar geërgerd de draden tabak uit elkaar begon te trekken. Toen keek hij mij doordringend aan. Zijn ijskoude staalgrijze ogen leken dwars door me heen te zien, een gevoel dat ik met geen mogelijkheid zelf kon beschrijven. Nog drie keer zou Lumpke mij zo aankijken, twee keer bij leven, in keer toen hij lag opgebaard in het crematorium.
Die keer herinner ik mij het best, die blik in het crematorium. Zo penetrant dat ik mij bijna schuldig voelde over het feit dat ik aan een lijk had lopen rommelen. Ik wilde zijn ogen die dag nog een keer zien. Hoewel de lijkschouwer zijn werk uitstekend had gedaan en Lumpkes oogleden vredig gesloten had, voelde ik die ochtend voor de begrafenis dat hij mij nog eenmaal aan moest kijken. Nog eenmaal wilde ik de ogen zien die mij vanaf het hierboven beschreven moment in het Spittaal als een gifslang gegrepen hadden. Ik was die ochtend niet voorbereid op een van die blikken waaruit onmacht, onvrede en afschuw te lezen stonden – misschien zelfs wel haat.
Voorzichtig had ik zijn oogleden omhooggeschoven, niet wetende wat te verwachten. Ik had wel eens gehoord dat bij de intredende dood de ogen wegdraaien in hun kassen, maar ik wist niet of dit altijd zo was, of alleen in sommige gevallen. Ik wist niet wat ik aan zou treffen nu rigor mortis ruimschoots ingetreden was.
Geschokt was ik, toen in de felheid in zijn blik zag – weid opengesperde pupillen, harde heldere iris en blauwe adertjes. Verwilderd, waanzinnig, alleen woede resteerde in een zielloos lichaam. Ik deinsde achteruit terwijl ik mij voelde kokhalzen, ik wende mijn gezicht af, maar kon het beeld niet van mij afzetten. In mijn achterhoofd associeerde ik vrijelijk met de laatste woorden in de film ‘Apocalypse Now’ en gaf over in een prullenbak. Pure gal.
De verbittering van Thomas Lumpke deel 5
Nadat ik hem heb aangereden bezoek ik de cynische kunstschilder Thomas Lumpke, in het Zutphense ziekenhuis 't Spittaal.
Hij verfrommelde het inmiddels gescheurde vloeitje tussen zijn handen tot een balletje en pakte een nieuwe terwijl hij zichtbaar geërgerd de draden tabak uit elkaar begon te trekken. Toen keek hij mij doordringend aan. Zijn ijskoude staalgrijze ogen leken dwars door me heen te zien, een gevoel dat ik met geen mogelijkheid zelf kon beschrijven. Nog drie keer zou Lumpke mij zo aankijken, twee keer bij leven, in keer toen hij lag opgebaard in het crematorium.
Die keer herinner ik mij het best, die blik in het crematorium. Zo penetrant dat ik mij bijna schuldig voelde over het feit dat ik aan een lijk had lopen rommelen. Ik wilde zijn ogen die dag nog een keer zien. Hoewel de lijkschouwer zijn werk uitstekend had gedaan en Lumpkes oogleden vredig gesloten had, voelde ik die ochtend voor de begrafenis dat hij mij nog eenmaal aan moest kijken. Nog eenmaal wilde ik de ogen zien die mij vanaf het hierboven beschreven moment in het Spittaal als een gifslang gegrepen hadden. Ik was die ochtend niet voorbereid op een van die blikken waaruit onmacht, onvrede en afschuw te lezen stonden – misschien zelfs wel haat.
Voorzichtig had ik zijn oogleden omhooggeschoven, niet wetende wat te verwachten. Ik had wel eens gehoord dat bij de intredende dood de ogen wegdraaien in hun kassen, maar ik wist niet of dit altijd zo was, of alleen in sommige gevallen. Ik wist niet wat ik aan zou treffen nu rigor mortis ruimschoots ingetreden was.
Geschokt was ik, toen in de felheid in zijn blik zag – weid opengesperde pupillen, harde heldere iris en blauwe adertjes. Verwilderd, waanzinnig, alleen woede resteerde in een zielloos lichaam. Ik deinsde achteruit terwijl ik mij voelde kokhalzen, ik wende mijn gezicht af, maar kon het beeld niet van mij afzetten. In mijn achterhoofd associeerde ik vrijelijk met de laatste woorden in de film ‘Apocalypse Now’ en gaf over in een prullenbak. Pure gal.
gepost door Daniël @ 10:10
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage