Kort verhaal

Er was eens een man die ophield te bestaan.
The end.

Voor een iets langer kort verhaal, download dan het verhaal wat ik voor Mirjam Z. te E. schreef, ten einde haar in haar ziekbed en luttel te vermaken.

Gedicht

“Deze overpeinzing,” peinsde hij al peinzend in zijn kop,
”Levert de peinzer behalve toch een lichte hoofdpijn,
niet bijzonder veel meer op.”
- Mortaturi

Perpepetuum Skepter

Extreme vetzucht, schrijft de Volkskrant, is hard op weg het roken van de eerste plaats te stoten waar het doodsoorzaken betreft. De cijfers liegen er niet om: ruim 40% van de Nederlanders is te dik, 10 procent daarvan is obees. In de VS lopen de kosten op tot 10% van de totale zorgbegroting ($100.000.000.000).
Lees de column >>

Aspergesoep

voor 1 persoon
Zoals gisteren gegeten. Totale bereidingstijd: 1 uur plus een beetje.

Benodigdheden:

• 5 aperges
• een halve liter water
• flinke dot zout
• glas droge witte wijn
• 1 ei
• scheut (kook)room
• 25 gram boter
• 25 gram bloem
• klein beetje bouillonpoeder (liefst groenten of tuinkruiden)
• (eventueel) verse peterselie


• 1 garde
• 2 grote pannen en 1 kleintje
• 1 vergiet
• 1 mes, 1 lepel

Bereiding:

Schil de asperges en zet deze in een grote pan met het water en de snuf zout op een vuur. Even aan de kook brengen, dan zacht laten trekken.
Ondertussen in het kleine pannetje de boter zachtjes laten smelten. Voorkom dat de boter kleurt! Wanneer de boter gesmolten is, bloem toevoegen en met en garde tot een klont slaan. Vuur afzetten en de klont (roux genaamd) laten voor wat het is.

Splits vervolgens vast het ei. Doe met het wit wat je wilt (bewaren voor zelfgemaakte tiramisu, met suiker opkloppen tot eischuim of als extra massa in een omelet du fromage) en bewaar de dooier. Een ei splitsen, lieve mensen, is niet moeilijk. Breek simpelweg de schil en giet het eiwit eruit. De dooier blijft vanzelf achter. Oefen eventueel met het speeltje uit een kindersurprise (de chokolade natuurlijk niet opeten, maar aan een willekeurig vervelend kind weggeven).

Klop de room door het ei - zet dit zolang even in de koelkast, dit heb je pas op het laatst nodig.
Na ongeveer een drie kwartier trekken (de soep dus hé) smaakt de bouillon al lekker. Zet het vergiet op de tweede grote pan en vang op die manier het kooknat af. Gooi de schillen weg en verschijd de vijf asperges tot kleine stukjes. Doe het glas wijn bij de bouillon en voeg het buillonpoeder toe. Even kloppen met de garde, proeven, indien lekker zou houden, anders naar smaak wijn en bouillonpoeder toevoegen. NB: het is deus een aspergesoep he! Als je er teveel wijn en zooi ingooit had je net zo goed cup-a-soup kunnen klaarmaken, das bovendien sneller!

Bind de soep vervolgens met de roux af. Niet het hele blok in 1 keer natuurlijk. Het makkelijkste is als je eerst de roux even in de koelkast herd hebt laten worden. Snij er dan kleine korreltjes van. Eventueel kun je ook bloem door de bouillon zeven, maar dat resulteerd bij mij altijd in klontjes. Vandaar de roux (slimme oplossing he, doordat de boter smelt komt de bloem veel gelijkmatiger vrij). Neem hiervoor even de tijd, en voeg niet alles in een keer toe. Gelijkmatigheid voorkomt klontjes.

Nu de aspergeblokjes en de room/ei mix toevoegen. Nog even goed verhitten (niet koken!) zodat ook de aspergeblokjes weer op temperatuur zijn. Bij serveren de eventuele verse peterselie toevoegen (geen gedroogde, das zonde).
Eet smakelijk!

“We worden oud hé?” zei ze tegen me en keek me verdrietig aan. In 42 jaar huwelijk had ik die blik nog nooit gezien. “Oud?” zei ik in een poging die blik weg te lachen – “Oud? Onzin. De jeugd van tegenwoordig, die worden pas oud.” Ze schudde haar hoofd en keek treurig in haar glaasje sherry.
“Hee, wat is er nou in eens?” vroeg ik. Ze schudde nog steeds haar hoofd. Mijn poging om haar bui weg te lachen was mislukt, zoveel was duidelijk.
“Weet je nog dat jij me beloofde dat je nog steeds van me zou houden, zelfs als ik oud was..?” Ik wist het nog. Op een bankje in een park, ergens in Praag. Ik knikte en keek haar aan. Van het meisje van toen waren alleen haar prachtige groene ogen nog over. De moeder van mijn kinderen, de oma van mijn kleinkinderen, levensgezellin en zielsmaatje. Het uiterlijk van Praag was in de 45 jaar nadat we er geweest waren net zo veranderd als zij. En toch was het nog altijd diezelfde levendige stad die het altijd was. “Hou je nog van mij?” vroeg ze en keek weer naar haar glas. Praag was zonet weer een stukje veranderd. We hadden elkaar nooit naar bevestiging gevraagd, we hadden er sowieso altijd weinig over gesproken. Wij waren niet van die praters, die overal altijd maar over moesten spreken om de relatie tot stand te houden. Wat wij hadden was dan ook technisch gezien geen relatie, maar liefde.
“Waarom vraag je me dit nu in eens?” vroeg ik maar zij schudde haar hoofd. “Geef gewoon antwoord”, zei ze op een toon die beangstigend serieus was. “Houd je nog van me, of niet?”
“Houden van”, zei ik – en ik meende het – “houden van zeggen de mensen nu tegen elkaar als ze met elkaar seks willen hebben…” Ze onderbrak me. “Geef antwoord! Ik vraag niet om een van je theorieën, of je cynische levensvisie op de rest van de wereld. Ik vraag je: houd je nog van mij!”
“Nee”, zei ik en ik meende het. “Ik houd niet van je. Ik heb je lief. Meer dan het gesproken woord kan zeggen, meer dan honderd schrijvers kunnen dichten en meer dan God kan scheppen.” Ze begon te huilen. Ik stond moeizaam op uit mijn stoel en liep naar haar toe. Ze veegde juist haar tranen aan een zakdoek af. “Waarom houd je niet van me?” vroeg ze.
“Omdat houden van tijdelijk is, net als verliefdheid. Net zoals verliefdheid overgaat in houden van – wat tegenwoordig voor niemand meer genoeg is, gezien het aantal scheidingen – gaat houden van over in liefhebben. Een van Gods kleine grapjes. Liefhebben, dat is honderdduizend keer sterker. De grootste liefde die er bestaat. En de mensen halen het maar zelfden, want ze kunnen nergens meer van houden. Of ze gaan te vroeg dood. Maar tegenwoordig hebben ze de technologie om zo te leven als ze willen, maar ze hebben niets meer om voor te leven, want ze kunnen niet meer van elkaar houden. Ze willen alleen maar seks en misschien zelfs wel verliefdheid. Maar wat wij hebben lieverd, dat is het allerhoogste. God houd van ironie.” En toen dronk ze haar glas leeg en kuste me.

Indianen

De zoon van de despoot van India dacht heel diep na en zei toen: “Pa?”
“Als ik het goed begrijp ben ik een Maha-, en geen Cucaradja..?”
Zijn va, wanhopig haast, knikte hevig en vroeg zijn zoon: “Verbaasd?”
“Want die Cuca’s zijn niet Indiaas, maar Mexicaans.”
“En wat zijn dan de Inca’s?” was de volgende onlogische vraag,
“hee, pa, zijn die Inca’s dan ook Mexicaans?”
“Nee, zoon”, zei de despoot van India,
“De Inca’s, die zijn Indiaans.”

Armageddon

Or how I stopped worrying and love T'pau

Soms word ik wakker met een liedje in mijn hoofd. Zoals vandaag. Ik werd wakker maar vanwege mijn ochtendproblematiek die mij altijd plaagt op het moment tussen waken en dromen kreeg ik mijn ogen niet open. Dit moment tussen waken en dromen duurt doorgaans een half uur. Zoniet vandaag, want in mijn hoofd zweefde het refrein van China in my hand, van T´Pau. Dat maakte dat ik metteen alert was. Wakker worden met T'Pau luidde het Armageddon in. Ik wist zeker dat wakker worden met China in your hand ergens tussen gebroken zegels en neerdalende Engelen zat en in mijn hoofd trokken de zwarte legers van Satan al in vol ornaat door de straten van mijn woonplaats Zwolle, alles omzichheen verkrachtend en punderend. Infernale vuurzeeën grepen wild om zich heen en verbrandde het nabij gelegen Godshuis in de Assendorperstraat waar alle gelovigen biddend voor hun zieleheil in waren opgesloten.

Onmiddelijk gingen mijn gedachten uit naar mijn ouders - zou ik ze nog kunnen spreken voordat een driekoppige helledemon met twaalfogen dronken van perverse lust en verdorven geweldadigheden mijn kamer in zou komen stuiteren ten einde mij naar de grote opperbaas zelve te sturen? Mijn leven - en vooral mijn talrijke zonden - trokken als een rampenfilm aan mij voorbij. China in your hand, T'Pau... en alles wat daarna kwam.
Gelukkig wist Koos P. mij via de SMS, ik had mijn angst hem geopenbaard, weer gerust te stellen.
"Rustig blijven", meldde het olijke mannetje - vermaard om zijn stofzuigergrappen - "eerst komt nog de nieuwe facelift van Patricia Paay en de herhalingen van Bobo's in de Bush. Pas daarna komen de sprikhanenplagen etc."

De vlaag van paniek trok weg en ik besloot - NoFX's Flossing a dead horse neuriënd - een boterham te smeren. Als T'Pau nog ver voor het eigenlijke ondergang van de wereld zat, dan kon een tosti met ham kaas en wat oregano ook geen kwaad. Moraal van dit verhaal: We gaan allemaal naar de klote, het is alleen een kwestie van tijd. Als dat geen geruststellende gedachte is weet ik het ook niet meer.