Errare humanum est

Back with a new batch!

27/02/2004

Assonantie

Ik ben blij dat het niet vriest,
anders zat ik bevend op mijn fiets

- Vrij naar Sietske D.

Raad eens wat ik zojuist verzon -
hoezee het is een distichon.

23/02/2004

Perpepetuum Skepter
Hoe dom denken bedrijven dat ik ben, vraag ik mij af bij het zien van menige televisie commercial. Getekende bevers prijzen tandpasta aan omdat ze daar zulke sterke tanden van hebben gekregen, geanimeerde hamsters rijden met tot de nok gevulde stationwagons door het bos omdat de supermarkt een nieuwe aanbieding of duizend heeft en zo voorts.
Lees de column >>

20/02/2004

Post!


Hilarische reactie nav Liefdesverhaal in de Intermediair
De e-mail
"In de oertijd werden vrouwen even snel en tussendoor bevrucht, net zoals dat bij honden en paarden gebeurt"

Naar mijn gevoel is dit klinkklare nonsens.
Allereerst berust die constatering van het gebeuren bij honden en paarden op waarnemingen aan cultuurbeesten en niet op die bij wilde paarden en wolven.
Vervolgens komt het me voor dat de huidige tijdsduur van een vrijpartij, die heel wat mer is dan een vluggertje, geen late ontwikkeling in de evolutie is, maar dat men er indertijd ook al pap van lustte, zoals bijvoorbeeld slakken demonstreren.
Ik heb indertijd een Indonesiër horen vertellen hoe hij de paring van een Papoea-stel meemaakte. Het was een van de mooiste ervaringen in zijn leven vertelde hij en het ging bepaald niet om een vluggertje.
Misschien hadden jullie toch eens navraag moeten doen bij de vele sexonderzoekers die er in Nederland rondlopen. Iemand van het NISSO had er wel iets zinnigs over kunnen zeggen lijkt me.

Gaarne een beetje beter beslagen ten ijs komen bij dergelijke onderwerpen.

Cees


de reactie

Geachte Cees,

Of het met de stelling van mevrouw Roodvoets eens bent of niet doet niets af aan mijn vrijheid een citaat van een deskundige op te nemen. Uw mening om beter beslagen ten ijs te komen slaat dus als een tang op een varken: de dame in kwestie namelijk seksuologe (zoals u in het artikel ook kunt lezen).
Dit is niet de enige reden waarom uw stelling dat ik niet beslagen ten ijs zou komen niet opgaat.

De meningen over de liefde, seks en intimiteit zijn verdeeld. Zowel onder de lezers van het blad, de experts in het vakgebied en de journalisten die de informatie noteren en doorsturen. Ik heb beide theorieën in mijn artikel opgenomen: Cas Wouters is evolutionair-biologische mening toegedaan, die de koppeling tussen liefde en seks aantoont, Roodvoets een meer sociaal-economische reden waarom de liefde en seks losgekoppeld van elkaar worden gezien. Dit heb ik gedaan om juist een zo compleet mogelijk beeld van de wetenschappen die zich met dit fenomeen hebben beziggehouden te schetsen (en dus zo beslagen mogelijk ten ijs te komen).

Ik wil u bovendien wijzen op het, ook in het artikel gemaakte verschil tussen seks die voortkomt uit voortplantingsdrang – zoals Roodvoets veronderstelt dat altijd plaatsvindt bij de primitieve mens en de dieren – en de seks en intimiteit die ontspruit uit een diepe liefdesband.

Het lijkt mij dat de ervaringen van bij u bekende Indonesiërs die papoea-seks bijwonen niet relevant zijn om twee redenen.
De eerste reden is dat de betreffende Indonesiër naar alle waarschijnlijkheid geen deskundige is op het gebied van seks bij Papoea´s – hij mist het referentiekader om de situatie te vakkundig te duiden. Maar de meest belangrijke reden is dat de papoea’s weliswaar een primitief volk is, ze geen primitieve mensen zijn. Het zijn precies dezelfde wezens als u en ik, namelijk homo sapiëns. Er zijn dus geen biologische verschillen, zoals bij de primitieve mensen die een werkelijk andere soort waren.

Ik hoop u hiermee genoeg te hebben geïnformeerd en de ontstane verwarring te hebben opgehelderd.

Met vriendelijke groet,
Daniël Hoenderdos
Intermediair / redactie Wetenschap en Techniek
023 546 3784

Het gewraakte stuk kun je hier lezen.

19/02/2004

Perpepetuum Skepter

God heeft een vreemde keuze als het neerkomt wie hij verkiest tot zijn spreekbuis. In het verleden verkoos hij bijvoorbeeld de enige overlevende van infanticide en de dochter van een arme boer uit de periferie van een door oorlog verscheurd land. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als God door iedereen gerespecteerde en serieus genomen mensen had uitgepikt. Paranormale media zijn nooit huisartsen. Dat vind ik verdacht. Lees de column >>

Dienstmededeling



Het team van Errare humanum est zal vanaf heden worden versterkt door Perpepetuum Skepter. Zijn bijdrages zullen worden gepubliceerd op de daarvoor ingerichte website.
Wie Perpepetuum Skepter is, is het best bewaarde geheim sinds het enigma der intriges. Hij wil alleen onder een pseudoniem schrijven omdat hij vermoed dat zijn reputatie schade op zou lopen wanneer hij met Errare humanum est zou worden geassocieerd.

Perpepetuum Skepter is aangenomen omdat hij in volstrekt heldere taal, prangende zaken kan verwoorden. Over de aanstelling van Perpepetuum is geen correspondentie mogelijk.
- Uw hoofdredactie

Quote van de week



Ik zit inmiddels in El Salvador, het kleinste en naar men zegt het gevaarlijkste landje van Midden-Amerika, maar behalve mensen die allemaal een wapen bij zich hebben heb ik er nog niks van gemerkt, dus geen zorgen!
- Carolijn H. is reizigster door Latijns-Amerika.

18/02/2004

Carnaval
Met carnaval, met pakken aan
zijn we allemaal
bijzonder vreemd
gegaan
All creatures great and small

Na een tragisch werkongeval in de chipsfabriek stierf A.F Th. en ging naar de hemel. Aan de poort werd hij door Petrus ontvangen, tekende in het grote boek, stapte de poort door en kreeg de grand tour.
Links zaten de Rooms-Katholieken, rechts de Hervormden. Een stukje verderop de Boeddisten, Hindoestanen en de Moslims. Nog een stukje verder hing een groot zwart doek met een bordje en het stilte gebaar er naast.
'Wat is dit?' fluisterde A.F.Th. terwijl hij op zijn tenen langs het doek schuifelde.
'Hierachter zitten de gereformeerden', antwoordde Petrus glimlachend, 'die denken dat ze hier alleen zijn.'

12/02/2004

Trouwens, Ma Flodder woont in een grachtenpand. Lang leve de Gouden Gids!

Hilarisch!



Het nieuwe toneelstuk waar Huub Stapel (1954, Tegelen), in speelt, heeft een fantastische naam, namelijk Spong Gümus Hirsi Jahjah Tuur.
27943

Het spijt me. Ik heb al een tijdje niet meer echt aan je gedacht. Het leven gaat door, er moet brood op de plank, je vrienden houden er steeds minder rekening mee. Wat wil je? Je vergeet het niet, maar het aantal gedachten neemt gewoon af. Je bent er niet meer hele dagen mee bezig. Dat kan ook niet, de wereld draait door. Mensen verwachten ook weer meer van je. In het begin ben je nog zielig en is iedereen lief voor je. Maar na een maand moet je wel weer... Nou ja... een beetje de oude zijn. Na een jaar helemaal.

Drie jaar geleden, twee maanden en zeven dagen. Dit weet ik niet uit mijn hoofd – vroeger wist ik het uit mijn hoofd – maar nu moet ik gaan rekenen. Dat gaat vrij moeizaam moet ik je zeggen. Zo van: het is vandaag de zevende dus dan is het... o, wacht eens, er zat nog een schrikkeljaar tussen... Dus pak je maar een rekenmachientje. Een beetje een knieval, maar toch. Het is 27943 uur geleden. En nog een paar minuten. Misschien iets meer.

Ik werd wakker en miste je vanochtend. Drie jaar na dato mis ik je nog steeds. Ik lag in dezelfde houding zoals wij vroeger lagen, arm om je middel. Ik droomde van je en alles voelde goed. Ik kon je haar ruiken. Ik werd wakker en ik miste je. Ik dacht dat ik er zo langzamerhand wel overheen was. Dat de pijn met de tijd wel over was. Gesleten. Maar niets is minder waar.

Ik miste je vanochtend, na bijna 27943 uur, heviger dan ooit. De smaak van je nek nog op mijn lippen, mijn arm nog om je middel, je haar dat mijn neus nog prikkelde. In de droom voelde het allemaal perfect, nu moet ik er bijna van kokhalzen. De leegheid van de illusie overweldigde mij in een vlaag van walging. Dit kwam door de gedachten die onherroepelijk in mij opkwamen. Ik moest ophouden met aan je te denken, dacht ik, want het deed pijn. Ik moest je vergeten, je uit mijn geheugen wissen, je had nooit bestaan. Bij elke gedachte ging er een schok door mij heen, ik wilde het niet denken. Ik mocht het ook niet denken, ik dacht het toch. Het voelde als verraad. Verraad aan alles wat me lief was. Ik werd er misselijk van. Na enkele hartverscheurende ogenblikken tilde ik met mijn arm, die niet meer om jouw middel lag, de dekens van mij af, ging op de rand van het bed zitten en huilde. Nadat ik had gedoucht voelde ik mij geen haar beter. Ik belde naar de redactie en meldde mij ziek. Toen ben ik naar de begraafplaats gegaan.

Ik weet nooit wat ik nou voor je mee moet nemen. Een lelie? Een coniferenkrans? Ik heb maar gewoon een witte roos voor je meegebracht. Uit de tuin. Dat vond ik zelf wel mooi. Ik hoop dat je niet iets anders had verwacht. Maar ik vind die graven die zo mooi worden bijgehouden, met kaarsjes en struikgewas altijd een beetje hun doel voorbij schieten. Alleen een witte roos, dat vind ik wel zo mooi. Een kaal, hard graf, met een witte roos. Je ligt er best mooi bij nu. Mooier dan die aanstellers van naast je. Die zouden het liefst een mausoleum voor hun kindje hebben gebouwd. Je ligt naast de Nederlandse Taj Mahal. Pim Fortuyn had minder beertjes en foto’s bij zijn graf dan kleine Bjorn. Hij was vast erg geliefd. Die Bjorn bedoel ik.

Volgens mij is dat de laatste begrafenismode. Kwantiteit. Het gaat er niet zozeer om wat je geeft, het gaat erom hoeveel je geeft. Ik weet nog, toen mijn oma gecremeerd werd – ik was acht ofzo – had ik een tekening voor haar gemaakt. Die moest mee de oven in. Mijn tekening had ze bij zich in haar urn. Tegenwoordig begraven ze hun kinderen in een stapel beertjes, foto´s in lijstjes van de hema en tekeningen door de klasgenootjes. Het lijkt wel alsof de leraren van de basisschool blij zijn met elk sterfgeval. Jottem jeugd, ga maar iets expressiefs doen voor dooie Bjorn. Geef jezelf bloot, Bjorn is dood.

Nou ja, het zal allemaal wel. Ik ga zo naar huis, koffie drinken. Dat heb ik de hele dag nog niet gedaan. Het is kwart over tien. Dag lief, ik kom snel terug. Dat beloof ik.

10/02/2004

Verjaardag

Het is jullie allemaal niet ontgaan. Vorige week bestond Errare humanum est, weblog voor de culturele elite en het intellect, een jaar. De redactie kreeg vele e-mailtjes. Enkele inzendingen.

Hoi,
van harte gefeliciteerd hoor, met jullie mooie blaadje! Ik lees jullie elke dag. Soms wel zes keer hetzelfde stukje, maar het blijft prachtig. Kunnen jullie wat meer aandacht besteden aan Paris Hilton?
Jord Kelder, hoofdredacteur Quote

Geachte meneer Hoenderdos,
Hartelijk gefeliciteerd met uw een vijfde lustrum.
Ik wil u nogmaals verzoeken mijn columns te publiceren. Ik heb er vast drie voor u geschreven, dan kunt u kiezen.
Heleen van Rooyen, prutschrijfster

Wanneer hou je er nou eens mee op Hoenderdos? En hoezo vond je mijn film niet goed? Katja is best een lekker wijf toch?
Theo van Gogh, Lekkere wijven kenner

Feestje!
Chantal Janzen, lekker wijf

Uitgaande Post


Uiteraard hebben we weer genante mailtjes verstuurd vandaag.

Hey lieffie,

hier even een berichhie! Kheb net de fillum gereserfeert ensow dusssss Donderdag gaan we met Marc naar The last samourai (school of rock draaide nog niet).

Ik heb foor ju gereserfeert kussss je skattie


(Vert.

Lirum Salutem,

Een bericht alhier. Ondergetekende maakt kenbaar dat het cinema-vermaak gereserveerd is. We gaan met Marc naar de laatste jappanner met een sabel, school van rotsblok was nog niet gearriveerd. Er is voor jou ook een ticket vastgezet.

Licht geaffecteerde groet

Hoenderdos)
Een Noord-Scandinavische dame
schrobde de vloeren en boende de ramen
Vlekken verdwenen als sneeuw voor de zon
ze spoot en ze wreef zo vlot als ze kon
Snel, secuur, vlug, vite en rap
die dame was
een heuse poetslap

05/02/2004

Citaat van de dag

"Wat de zeventiende-eeuwse romanciers liefde op het eerste gezicht noemden, waardoor het lot van de held en zijn geliefde wordt bepaald, is een gemoedsaandoening die, al hebben talloze prulschrijvers haar de grond in geschreven, stellig bestaat in de natuur."
- Stendhal, De l'Amour (1822)

04/02/2004

Groot
Van een beetje grootheidswaan
is nimmer iemand doodgegaan
zei mij laatst een vreemde paljas
en verklaarde zich de messias
Eerlijk zullen wij alles delen

Vannacht droomde ik dat ik naast Jan Marijnissen door Amsterdam fietste. Hij op een rode opoefiets en ik ernaast op een groene racefiets. Plots draaide de ex-vleesverwerker – toepasselijk afkomstig uit Oss – zijn hoofd en zei: ‘Daniël jongen, geef mij jouw voorwiel.’ Van schrik hield ik de benen stil, een ogenblik later weigerde ik, want ik zei dat ik anders niet kon fietsen. ‘Dan mag je ook niet meer naast mij fietsen!’ zei Marijnissen en demarreerde verassend kwiek het Laz - pardon! - Damrak af.